Korte inhoud van het boek.

Dit verhaal zich af in Zuid-Afrika waar de blanke familie Swart (grappig detail) even buiten Pretoria woont.

De rode draad is de belofte die vader Manie op haar sterfbed aan zijn vrouw Rachel, heeft gedaan, namelijk dat de (zwarte) huishoudster Salomé het huisje waarin zij woont in eigendom krijgt. 

Amor, de jongste dochter van het gezin, is getuige van deze belofte.

Na Rachels dood lost haar echtgenoot diens belofte echter niet in. Amor blijft ervoor strijden dat er recht wordt gedaan aan de zwarte vrouw. Haar oudere zus Astrid vindt het een bespottelijk idee, broer Anton probeert zijn kleine zusje uit te leggen waarom vader die belofte niet kan vervullen. “Zelfs al heeft vader het beloofd, en een christen houdt zich altijd aan zijn woord, haar (van Salomé) behoeften tellen niet mee, zij doet er niet toe.” Citaat 

De familie valt uiteen. Anton trekt zich terug op de boerderij van hun ouders in Pretoria en verdrinkt zijn psychische problemen. Astrid jaagt haar eigen gewin na, waarbij zij niet te belabberd is zichzelf figuurlijk te verkopen. Amor besluit haar leven te wijden aan hiv-patiënten, die zij in Durban verpleegt. Het contact met haar broer en zus is nagenoeg verbroken. De belofte houdt Amor in haar greep. Kan zij nog iets uitrichten of is het daarvoor te laat?

Leesclub Bespreking

De meeste van ons vonden het een prachtig, maar soms ook een moeilijk boek.In het begin was het wennen aan het ontbreken van de aanhalingstekens bij dialogen en het is ook niet altijd direct duidelijk wie er aan het woord is, soms verandert dat binnen een alinea of zelfs binnen een zin. Voor sommige doet dit afbreuk aan het boek. Verder is zijn stijl echter prachtig.

Als lezer wordt je al snel meegezogen in dit filmisch geschreven familierelaas. De karakters zijn mooi uitgewerkt. Iedereen vond, heel kort samengevat, Anton laf, Astrid egoïstisch en Amor zwak. De hoofdpersonen hebben nauwelijks een warme band met elkaar opgebouwd en het ontbreekt hun aan empathie. Ze zijn moeilijk te begrijpen en komen soms zeer onsympathiek over. 

Ze hebben hun momenten samen, maar écht liefdevol wordt het nooit.  

Opvallend is dat er bijna geen zwarte mensen aan het woord komen maar dat een zwart persoon een van de hoofdrollen speelt. Namelijk de belofte die vader aan zijn vrouw heeft gedaan (Salomé krijgt het huis waarin ze nu gehuurd woont) speelt door het hele boek en houdt de familieleden, ieder op zijn eigen manier, bezig.

Het boek speelt zich af van 1986 tot 2018. Het verval van de familie loopt parallel met de ontwikkelingen in Zuid Afrika, sociale achteruitgang, apartheid, corruptie en geweld. De dood van moeder valt samen met de township-rellen in 1984. Vader sterft rond een toespraak van Mandela voor het rugbyteam dat het land leek te verenigen. Zus Astrid sterft nadat ze net bij de inauguratie van president Mbeki was geweest. Broer Anton sterft als president Zuma aftreedt. 

We denken dat de hoofdpersonen misschien wel staan als symbool voor de verschillende bevolkingsgroepen van Zuid-Afrika: ze delen hun land maar iedere groep staat voor zich en de verstandhouding is zeer broos.

Het boek vinden we soms ook hilarisch en dat heeft alles te maken met de vertelstijl, rauw, eerlijk en vaak grappig. Knap hoe de schrijver deze pure gedachten van mensen woorden weet te geven. De schrijver van het boek zoemt in op de verschillende personages en maakt je getuige van hun diepste gedachten en gevoelens.

Het boek is indrukwekkend schrijnend en triest. Zwart en wit. Geweld. Macht. Geloof. Damon Galgut weet dit beeldend en treffend, zonder mooidoenerij, neer te zetten. We vinden het een aanrader.