Tijden veranderen. Gewoontes ook. Het denken verandert, het voelen verandert. Soms gaat dat geleidelijk, soms is iets heel wezenlijks plotsklaps heel wezenlijk veranderd. Vaak is ook niet duidelijk waarom opeens een knop is omgezet in ons denken en doen. Het is gewoon simpelweg gebeurd. Een gek, onschuldig voorbeeldje: als je vroeger, door wat voor oorzaak ook, niet in het telefoonboek stond, dan was je in het maatschappelijk verkeer behoorlijk tot zwaar gehandicapt: als men je niet kon vinden, miste je dingen en miste men jou. Niet in het telefoonboek staan, betekende niet bereikbaar zijn, geïsoleerd raken. Je deed dan ook je best trouw te melden bij de gids als er iets veranderde; je adres, je telefoonnummer, je business. Als je niet in dat dikke boek stond, thuis, op kantoor, in de telefooncel dan stond je aan de zijkant en telde niet mee. Tenminste niet volwaardig. Als tegenwoordig iemand zijn telefoonnummer in ’t openbaar optekent, dan word ie vaak gewaarschuwd door vrienden. Als iemand bij digitale persoonlijke informatie zijn telefoonnummer vermeldt, adviseert men hem om dat spoorslags weg te halen ‘want dan kan men je zó vinden’. In ’t begin antwoordde ik dan nog heel argeloos dat dat ook de bedoeling was, maar ik kreeg dan een regen aan goedbedoelde waarschuwingen over me heen, die er allemaal op neerkwamen, dat ik de deur openzette voor dieven, verkrachters, vijanden, stalkers, spammers. Je privacy lag op straat, je vroeg er zelf om, je gooide je intieme leefsfeer te grabbel. Let wel; ik heb het hier alleen nog maar over het telefoonnummer. In dat telefoonboek zette je vroeger het complete adres erbij, als het even kon de naam van je partner, geheel vrijwillig, opzettelijk, graag zelfs. Wat is er in die tussentijd gebeurd, dat handhaven van die oude openheid je tot schlemiel degradeert, iemand die de huidige maatschappij niet doorheeft? Als iemand tegenwoordig al dan niet je telefoonnummer en/of je andere persoonlijke gegevens in de openbaarheid vermeldt, kan hem dat in de beklaagdenbank brengen, vanwege schending van andermans privacy. Als de secretaris van de schaakvereniging een keer in de CC alle mailadressen van de club heeft vermeld in plaats van dat anoniem in de BCC-verzending te zetten, is de bok vet. Hij moet bij de volgende vergadering diep door het stof of krijgt een publiekelijke uitbrander. Zo blijken we ineens volslagen paranoia geworden te zijn rond gedrag op een gebied waar we vroeger het tegendeel van vonden. En wat voor die privacy geldt, geldt op veel méér gebieden, elkaar aanraken wordt aanranden, complimentjes maken is al snel grensoverschrijdend gedrag, een foto maken waarop het buurjongetje staat behoeft toestemming van de buurvrouw of ’t menneke moet geblurd worden, zodat je foto bedorven is. We zijn in een mum van ‘alles mag’ naar superpreuts verhuisd, zonder dat iemand dat verordineerd heeft. Voor vroeger normale woorden sta je nu ineens voor de rechter. Ik vraag niet meer waarom. Ik zeg gewoon steeds minder, doe steeds minder, vind steeds minder. Zo word ik tóch nog eens helemaal bij-de-tijds.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
