Soms betrap je je er op dat je leven zich afspeelt temidden van allerlei vanzelfsprekendheden; gebeurtenissen, mensen, routines, die er gewoon zijn, waarbij je geen vragen stelt over het waarom en hoezo. Die dingen gebeuren nu eenmaal zo en die mensen die zijn er gewoon. Punt. Geen exceptionele gebeurtenissen, of mensen met een duidelijk onmisbare positie. Ik bedoel juist de categorie waarbij je nooit het idee hebt dat je het over iets bijzonders hebt. Je ondergaat dingen, je beleeft dingen met mensen die de moeite van het vermelden zelden of nooit waard zijn. Denk je. Totdat ze er niet meer zijn. Ik heb vaker verteld dat ik denk dat ik maar hoogst zelden kijk hoe laat het is. Als je je horloge een tijdje niet om hebt, valt pas op hoe vaak je op je lege pols kijkt en je realiseert je hoe vaak je de tijd in de gaten houdt. Je bent veel méér met iets of iemand bezig, dan je denkt of toegeeft (al naar gelang dat bezig zijn positief of negatief is). Op het moment dat dat iets of die iemand wegvalt, komt dat besef pas, van ‘hé, ik mis iets’. Vandaag was ik bij de afscheidsdienst van een vrouw die ik kende omdat ze het grootste deel van haar leven in een heerlijke zelfgecreëerde cultuurtempel woonde in een buurdorpje, waar ze de spil was van een gezinnetje, thuishaven van drie kinderen die ze leerde wat geluk zoeken was, de waarde van creatieve vullingen van ‘t leven. Dat was niet in ’t minst ook door de kunstzinnige rol waarmee hun vader hun sprookjesachtige cultuurtempel warmte, inhoud en ziel gaf. Ik liep er geen deuren plat, maar als ik er was, was er het welkom, rook je de zelfgebakken cake, proefde van nieuwe recepten, hoorde de rijpende wijn pruttelen in het waterslot en genoot van allerlei moois dat er rijkelijk stond uitgestald en je luisterde naar hun muziek. En zij zat, genietend en zorgend, er tussenin. En de kinderen vlogen uit naar eigen creatieve bestemmingen. Opeens kwam het bericht dat er een einde kwam aan die cultuuroase, dat ieder zijn weg ging. Er bleven alleen de fijne herinneringen als je er langs reed. Zij was verder weg getrokken. Af en toe zag je nog berichten van haar langskomen langs de digitale snelweg. Opeens hoorde je dat het slechter en slechter met haar ging. Ik probeerde iets leuks te arrangeren. ’t Verwaterde, kwam er niet meer van. Tot het bericht dat de pijn haar te veel was geworden en zij er niet meer was. Maar toen ze in een uitpuilende crematoriumaula in een mand naar binnen werd gedragen door haar kinderen en kleinkinderen, die om haar heen speelden terwijl het afscheid gevierd werd zoals zij het wilde, wist ik dat wat ik een tijd niet had meegekregen gewoon nog helemaal dáár was. Doorgegeven in de mensen om haar heen. Een aula vol mensen rond een mand vol ‘zomaar’ geschonken levenskunst. Echte kunst. En dus veel om vreselijk te missen.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
Rondom kerst is Bibliotheek Gulpen-Wittem gesloten van woensdag 24 december t/m vrijdag 26 december. Zaterdag 27 december zijn wij wel gewoon geopend van 10.00-12.30 uur.
