Wie er wel eens naar ‘Help, mijn man is klusser’ kijkt, zal mogelijk nét als ik vaak denken dat wat dáár via de beeldbuis je huiskamer ingestort wordt onmogelijk echt of waar kan zijn. Dat ze ’t geënsceneerd hebben. De start van elke aflevering laat vaak een pand zien, dat die nacht gebombardeerd is, of overvallen door schimmels, houtrot, en boktorren. John Williams maakt het in zijn inleiding nog véél erger. Die toestand is niet van die nacht, de familie leeft al jaren in die absolute ravage. Hij maakt dramatisch kijkend een deur open en daar liggen onder een paar gescheurde gordijnen een paar matrassen op de grond, waar de kinderen elke nacht moeten slapen onder het afbladderende verspochte behang. ‘Dit méén je niet!’ kirt John dan. Alsof ie dat tevoren al niet lang en breed bekeken heeft en de regisseur dat niet gewoon in zijn script gezet heeft. Ik verdenk ze ervan dat ze verdraaide kundige decorbouwers in dienst hebben, die elke week bij de RD4 ouwe rotzooi uit de stapel gaan vissen die RD4 te slecht vindt voor haar kringloopwinkel. En die rommel verdelen ze dan deskundig over het afbraakpand waar de echtgenote van de dan nog afwezige klusser John rondleidt. Johns’ gezicht vertrekt bij iedere deur in toenemende ontzetting. ‘Dit méén je niet!’, ‘Dit kán toch niet’, ‘Dit moet stoppen!’. Doorgaans ’t moment dat John de arm om haar schouder legt. ‘We komen je helpen. Dit kan zo niet. Zeker ook niet voor de kinderen’. En dan gaat hij op zoek naar de dan nog niets vermoedende klusser, die ergens gewoon aan het werk is. Dat hij een klusser is, is bij de rondleiding doorgaans in beeld gebracht door half aangebrachte leidingen, niet afgetimmerde wanden, verwijderd sanitair etc. Er is dus wel eens iets gepland en begonnen door de ongelukkige echtgenoot, anders klopt de titel van het programma niet. Kortom: die serie levert de indruk dat wat dáár gepresenteerd wordt, niet alleen hier en daar wat aangedikt is, vaak geeft het de indruk van grotendeels of geheel in scene gezet te zijn om het dramatisch effect te vergroten. Zodat John de man vermanend kan toespreken, wachten tot ie kwaad wordt, de boel vaderlijk te sussen, afspraken te maken en er vervolgens een klussenteam op af te sturen die van de Bruchbude in één week een paleisje knutselen. Tussendoor houdt John therapeutische gesprekken met beide echtelieden, wijst hen onverbiddelijk op de te verbeteren punten in hun kapotgekluste relatie, knikt minzaam bij de uiteindelijke verzoening en sluit trots de deur als hij voor het nawoord nog even naar buiten komt, na het afscheid van de nu dolgelukkige klusser en zijn vrouw. Nou: wie denkt dat eeuwig plannen maken en niks afmaken verzinsels zijn van zo’n programma, kennen mijn sjattepoemel niet. Hebben nooit in zijn gereedschapskast gekeken waarin eerst niks te vinden is en als je het vindt, niks van te gebruiken is. Maar als ik John hier binnenlaat, moet ik in therapie bij hem. Dan liever wat onafgemaakt klussen.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
