Het woordje ‘Ja’ heeft zelden zo’n buitengewone lading als bij huwelijkssluitingen. Ik kan ’t weten, want ik ben BABS. Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand. Terwijl ik nooit de neiging heb gehad om ambtenaar te worden. Maar dat waren dan ook maar gewone ambtenaren. Ik werd een buitengewone. Die functie is in de loop van mijn leven steeds buitengewoner geworden. Ik stam nog uit de tijd dat het burgerlijk huwelijk voor veel mensen ‘er maar zo’n beetje bijhing’: ‘trouwen deed je in de kerk’, ‘je moest van tevoren alleen even in ’t gemeentehuis ’t boterbriefje ophalen’. Nu was dát op zich al een grove onderschatting, want zónder dat boterbriefje valt er voor pastoor niks te huwen, maar het demonstreerde wel een beetje hoe er tegen het jawoord op ’t gemeentehuis werd aangekeken. Velen gingen er in hun dagelijkse kloffie even heen: HET huwelijk kwam later, dán was het feest. Velen trouwden máánden voor dat ‘échte huwelijk’ vanwege de belastingvoordelen, omdat je bij een huwelijk in december voor het hele belastingjaar als gehuwd gold. Dat soort dingen onderstreept het geringe belang dat er aan toegedicht werd. Dat is in de laatste decennia echter wezenlijk veranderd. Was vroeger het kerkelijk huwelijk nog HET moment van trouwen, tegenwoordig gaan mensen nog maar bij uitzondering richting altaar om te huwen. Dus is dat burgerlijk huwelijk nu HET moment. Een moment waarvoor vaak veel gasten komen opdraven, immers de start van die veelbesproken ‘Dag van je Leven’. Toen die omschakeling eind vorige eeuw razendsnel doorzette, maakte ik vaker mee, dat dat voor de aanstaande echtelieden zo buitengewone moment feitelijk werd omkleed met wat standaard teksten, het jawoord, de handtekeningen, een stichtelijke uitzwaaier door de ambtenaar en na een kwartier stonden ze weer buiten. Snel, keurig, efficiënt, correct. Gelukkig ontstond in die tijd de opkomst van de BABS, mensen die van die ceremonie een memorabel moment wilden maken, veel persoonlijker, veel meer toegespitst op het paar, hun verwachtingen, hun bedoelingen. Dáár wilde ik voor gaan. Ook na mijn pensionering. Natuurlijk. Feest, klanten met goeie zin, maar ook, samen met het paar, zoeken naar het voor hén buitengewone. Wat bedoelen ze met dat simpele ‘JA’, hoe zijn ze daar naar toegegroeid, wat doet het hen en wat dromen ze richting hun gezamenlijke toekomst. Er kan nu op locaties naar keuze getrouwd worden. Ze weten vaak buitengewone plekken te vinden. Sommige van de buitencategorie buitengewoon. Ik heb mensen getrouwd onder de boom waar ze het de eerste keer gedaan hadden. En soms houd dat huwelijk héél lang. Ik kom al bruidsparen tegen, waarvan ik binnenkort de kinderen met een trouwwens kan verwachten. Maar ook dáárin heb je buitencategorie buitengewoon. Ik heb ook al een bruid gehad, die de tekst van de ceremonie wilde hebben omdat ze die zo mooi vond. Toen ik die ’s avonds naar haar gestuurd had, kreeg ik de volgende dag een mailtje terug dat de tekst inderdaad mooi was, maar ’t hoefde niet meer. ’t Was uit. Soms ben je wel buitengewoon, maar wel buitengewoon kort.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
