Soms kijk ik in onze woonkamer rond en bedenk dat ik best tevreden ben met ons nestje. We hebben die plek in de loop der jaren volgestouwd met spulletjes. Van de meeste weet ik nog wanneer we ze gekocht hebben, bij welke gelegenheid, eventueel van wie we het cadeau kregen of wie het gemaakt heeft. Leuke verzameling. Gek dat ik niet veel vaker zo in ons eigen huis rondkijk, maar nee; het beperkt zich, zoals gezegd, tot sporadische momenten. Doorgaans loop ik fluitend door de kamer of zit er een spelletje te doen, muziek te luisteren, TV te kijken of loop, zonder verder ergens naar te kijken naar de keuken. En tóch, ofschoon het m’n dagelijkse entourage is, ergens blijft het besef dat DIT mijn plekje is en dat besef ik al 53 jaar. En dat geldt ook voor buiten. We zijn inmiddels de oudste bewoners van de straat. Toen we indertijd in Gulpen belandden, heb ik onmiddellijk tegen mijn sjattepoemel gezegd ‘hier ga ik nooit meer weg’ en ’t heeft me geen enkele moeite gekost om me aan dat voornemen te houden. ‘Je thuis voelen’ zit niet in die stapel stenen met een dak erop, het is een optelsom van wat je er samen binnen en in de buurt beleefd hebt. Is dat iets bijzonders? Nee dacht ik altijd, dat kon allemaal elders net zo zijn als hier. Alles went, ook als je ‘thuis’ verplant naar elders. De afgelopen weken besefte ik dat ik de bijzondere kracht van thuis onderschatte. Ik had daar beelden voor nodig van heel ver weg. De oneindig lange stoet Gazabewoners, die langs de kust terugliep naar het noorden van waaruit ze gevlucht waren, met het schamele boeltje dat hun hele bezit was, maar bijna allemaal met lachende ogen. ‘We gaan naar huis. We mogen eindelijk weer naar huis’. Voor ontelbaren zal dat huis een puinhoop geworden zijn, maar, zeiden er een paar, ‘het is ónze puinhoop, dáár horen we, dáár bouwen we ons huis weer op’. Ongelooflijke wilskracht. Ik zag mensen hun ‘intrek’ nemen in het stukje garage dat als enigste van hun huis nog overeind stond. En ze bleven zeggen ‘we zijn thuis’. Vorige keer vertelde ik dat Munzer, toen hij hoorde dat Syrië voor dit moment redelijk veilig leek, zijn vader was gaan opzoeken. Hij liet me op een filmpje zien dat zijn schoonvader hem meetroonde naar een compleet verwoeste wijk, met daarin een woonblok van vier verdiepingen, waar op de vierde verdieping drie restanten van muren overeind waren gebleven. Kijk, had zijn schoonvader gezegd, MIJN huis; we moeten een manier zien te vinden om daar naar boven te komen. Er was geen trappenhuis meer en als hij een weg naar boven zou hebben, was dat een weg naar niks. Maar dat niks was ZIJN thuis. Hij was alles kwijt, maar DAT daarboven was thuis. Het wordt tijd dat ik eens met méér waardering rondkijk in mijn dorp, mijn straat, mijn huis, mijn kamer. Iets wat ik te vanzelfsprekend mijn thuis noem.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
Rondom kerst is Bibliotheek Gulpen-Wittem gesloten van woensdag 24 december t/m vrijdag 26 december. Zaterdag 27 december zijn wij wel gewoon geopend van 10.00-12.30 uur.
Vandaag was het weer zover, de kerstbomen zijn aangekleed. De kinderen van BSO Witheim en de ouderen van het Envida Seniorenproject hebben weer gezorgd voor prachtige kerstdec...
