Verhalen over vluchtelingen ‘die hier onze banen, onze huizen en ons geld komen inpikken’ vertellen in Nederland duizenden mensen. De achterkant van Munzers succesverhaal, zoals ik dat vorige keer vertelde, horen veel minder mensen; de oorlog, de bommen, zijn tocht over de Middellandse Zee, de gevaren onderweg, het ver weg zijn van zijn roots, het opgeven van alles wat hij opgebouwd had, zijn vertrouwde omgeving en zijn geliefden. Pas daarna en desondanks kwam hun succes hier, de welkome toevoeging aan onze horeca, kinderen die na hard studeren straks die plaatsen gaan opvullen waar schreeuwende behoefte aan is, in de Zorg, het Onderwijs, de Automatisering. Misschien zijn de schreeuwers van nu de vluchtelingenkinderen straks wel dankbaar dat die hun achtersten komen wassen, hen helpen bij hun computerproblemen, hun kleinkinderen les geven, hun economie draaiend houden. Dankbaar dat zij méé de toekomstige kurk vormen waarmee de maatschappij van de schreeuwers van nu het hoofd boven water kan houden. Dankzij het feit dat zij enthousiaste Nederlander werden. Misschien is het succesverhaal van Munzer en Marwa geschikt om mensen de andere kant te laten zien van de vlucht van de slachtoffers van ellende, overal ter wereld. Dat het kunnen opbouwen van een nieuw bestaan niet alleen een winsituatie is voor de vluchteling, maar dat de schreeuwers zelf ook iets kunnen winnen door hun komst. Dat is iets anders dan het ‘afpakken van ons’ waarover ze nu schreeuwen. En wie dan nog steeds vindt dat ze maar terug moeten naar hun land omdat het, schreeuwen ze, gelukzoekers zijn: Marwa en Munzer hebben het jarenlang moeten doen zonder hun geliefden, Marwa heeft haar moeder niet kunnen begraven, Munzer kon uit veiligheidsoverwegingen niet terug naar Syrië. Hij was, Palestijn in Syrië, dáár in gevaar. Het verdrijven van Assad doet alle Syrische vluchtelingen nu de adem inhouden. De rebellen die Assad verdreven hebben, beloven nu allerlei vrijheden te respecteren en te garanderen. Velen willen het zó graag geloven, dat ze de sprong terug nu wagen. De schreeuwers roepen onmiddellijk ‘Zie je wel? Alles is veilig. Het land uit met ze’. Munzer heeft nu snel de kans gepakt om na 11 jaar een keer, héél even, die sprong aan te durven. Heeft huilend zijn vader in de armen kunnen sluiten en hoopt dat het nieuwe regiem hem ook in de toekomst veilig die sprong zal laten maken. Naar zijn roots, zijn geliefden. Die hij zielsveel mist. Maar dat is iets anders dan veilig en gelukkig zijn. DAT is ie nu in Nederland. Zijn nieuwe land. Waar hij zich helemaal thuis voelt. Trots om Nederlander te zijn. Ondanks de schreeuwers. En ik ben er blij om. Nu ie na zijn trip terug is uit Syrië, ga ik luisteren naar zijn verhalen. Dat kun jij ook. Ga maar eens langs, je kunt ze zó bellen in hun restaurant 0684666516. Drink er je koffie, eet er iets speciaals, kijk om je heen en je snapt waarom ik blij ben met Munzer en zijn gezin. Die helemaal thuis zijn. In hun Nederland.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Rondom kerst is Bibliotheek Gulpen-Wittem gesloten van woensdag 24 december t/m vrijdag 26 december. Zaterdag 27 december zijn wij wel gewoon geopend van 10.00-12.30 uur.
Vandaag was het weer zover, de kerstbomen zijn aangekleed. De kinderen van BSO Witheim en de ouderen van het Envida Seniorenproject hebben weer gezorgd voor prachtige kerstdec...
KERST IN KABOUTERLAND Niet ver van ons vandaan Diep verscholen in het bos Staat een kabouterhuisje Op het zachte groene mos Daar wonen vier kabouters Al heel ...
