We kennen het verhaal van the American dream, het sprookje dat je met hard werken alles kunt bereiken wat je wilt. De krantenjongen die zich opwerkt tot krantenmagnaat, de baas wordt van een concern dat tientallen bladen uitgeeft en waar honderden mensen werken. Het land van de onbegrensde mogelijkheden, het vrije, democratische land. God bless America. Gelukkig begon ik dit verhaaltje met de vermelding dat dit een sprookje is. En sprookjes, net als dromen, blijken zelden waar. Natuurlijk zijn er wel voorbeelden van wie ’t wél gelukt is; schooljochies, die een handig appje uitvinden en voor hun twintigste met miljoenen op de bank naar Dubai verhuizen. Soms, heel soms, komen dromen uit, maar meestentijds blijken het illusies. Toch blijven miljoenen er in geloven. Geloven in de droom dat het HUN wél zal lukken. Ik heb wel eens het gevoel dat juist in deze tijd van wereldwijde crisissen, gruwelijke oorlogshaarden, natuurrampen, mensen meer dan ooit vluchten in de droom dat elders het beloofde land ligt, waar het beter is, waar je kunt ontsnappen aan ellende, waar geluk grijpbaar is. Omdat daar immers dat land van de onbegrensde mogelijkheden en dromen ligt. Voor een niet aflatende stroom van miljoenen vluchtelingen is die droom de stip aan de horizon. Voor de meesten van hen is echter de keus voor hun vlucht naar het droomland niet zo’n godswonder. Voor wie niets heeft, of leeft in een hel, is alles wat ook maar een klein beetje beter is, ’t bewijs dat de betere wereld geen fata morgana is. Die bestaat en je kunt er heen. Maar voor wie ’t geluk heeft dat zijn wieg in die betere wereld stond, is die rush op hun land geen onverdeeld genoegen. ’t Is ’t land van onbegrensde mogelijkheden, maar wel voor henzelf, niet voor gelukszoekers van elders, die hier van hun centen mooi weer komen spelen, hun huizen en banen inpikken, hun welvaart opsouperen. Ik was vandaag bij de opening van een nieuw bedrijf in Valkenburg, een Syrisch restaurant, midden in het toeristenstadje. Het bedrijf bleek een voortzetting van een Syrisch restaurant, Sha’aam, dat Munzer en Marwa, twee voormalig vluchtelingen 2,5 jaar geleden startten in een afbraakpand in Nijswiller. In 2015 was Munzer in een gammele, overvolle boot over de Middellandse zee op weg gegaan naar zo’n beloofde land. Het was Nederland geworden. Marwa en de 4 kinderen waren spoedig nagereisd en het gezin had in een mum van tijd de taal geleerd, de vreemde gewoontes van het beloofde land, de wetten. Ze waren ingeburgerd, waren Nederlander geworden en hadden de kans gekregen dat gammele pand in Nijswiller met hun blote handen en heel hard weken om te toveren tot de entourage van hun droom. Een droom die uitkwam; mensen kwamen bij hen genieten, werden hun gast. En nu, 2 jaar later openen zij een pracht van een restaurant en leveren hun bijdrage aan het beloofde land. De een noemt het geluk zoeken, ik noem het droom waarmaken. The American Dream. Gelukkig niet in Amerika. Gewoon in Zuid-Limburg.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
Rondom kerst is Bibliotheek Gulpen-Wittem gesloten van woensdag 24 december t/m vrijdag 26 december. Zaterdag 27 december zijn wij wel gewoon geopend van 10.00-12.30 uur.
